W ustawodawstwie polskim nie ma definicji kantoru internetowego, dlatego osoby je prowadzące powołują się na przepisy dotyczące kantorów stacjonarnych. Na stronie https://strefawalut.pl/faq/kantory-internetowe może się dowiedzieć, że kantory internetowe (podobnie jak stacjonarne) są działalnością gospodarczą opartą na zezwoleniu NBP. Kantory podlegają bezpośredniemu nadzorowi NBP oraz Ministerstwa Finansów.
Przepisy regulujące działalność kantorów w internecie znajdują się w następujących aktach prawnych:
– Ustawa z 27 lipca 2002 r. – Prawo Dewizowe,
– Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 września 2004 r. – Rozporządzenie w sprawie wyposażenia lokalu przeznaczonego do wykonywania działalności kantorowej oraz sposobu prowadzenia ewidencji i wydawania dowodów kupna i sprzedaży wartości dewizowych,
– Ustawa z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł,
– Ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną,
– Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych,
– Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.
Znaczna liczba e-kantorów wykonuje takie czynności jak przelewy międzynarodowe, prowadzenie rachunków, wydawanie kart płatniczych, zawieranie umów o przyjęcie zapłaty z wykorzystaniem kart płatniczych. Teoretycznie powinny być one zarezerwowane dla instytucji płatniczych. Jednak jak dowiadujemy się ze strony https://blogoodszkodowaniach.pl/2017/05/24/czy-kantory-oferujace-przelewy-do-osob-trzecich-nie-powinny-byc-instytucjami-platniczymi/ jedynie jedna piąta e-kantorów internetowych posiada status instytucji płatniczej. Oczywiście instytucje płatnicze są bezpieczniejsze dla klienta.
Niektóre kantory online z własnej woli rejestrują się jako instytucje płatnicze, a tym samym podlegają KNF. Czynią tak oczywiście, żeby zwiększyć zaufanie klientów oraz zapewnić przejrzystość prowadzonych przez siebie transakcji.
